Toen vertrokken de Celestia opeens. Ze verdwenen naar een
plaats waar alleen luchtwezens konden komen. Sommigen fluis-
terden dat ze dood waren, dat de Scheuring hen van binnenuit had
leeggezogen. Anderen beweerden dat ze helemaal nooit hadden
bestaan.
De grijze ridder haalde zijn zwaard tevoorschijn en begon
de punt ervan te slijpen, een nerveuze gewoonte, dat wist hij.
De krijger noemde zijn zwaard ‘Lijkhapper’, een naam die al
generaties lang bestond. Zijn voorvaders beweerden dat het
zwaard met name gespitst was op de schijndode wezens van de
Manes. Over het zwaard zelf bestonden liederen en verhalen, een
mooie nalatenschap om aan zijn zoon door te geven wanneer zijn
eigen ridderschap ten einde kwam.
Minuten gingen voorbij. Het paard ging door met drinken.
De ridder ging door met het wetten van zijn zwaard. Plotseling
voelde hij een verandering. De lucht was dodelijk stil. Zelfs de
vogels waren opgehouden met fluiten. Wat was er mis? De ridder
keek omhoog naar de flikkerende lucht van de Scheuring.
Hij was verdwenen.
H
et gezang hield op. Diep onder de aarde, in een vochtig, door
een fakkel verlicht gewelf zat een aantal wezens onbe-
weeglijk. Deze gedaanten zouden bij iedereen, behalve bij de
allersterksten, nachtmerries teweegbrengen. In een hoek stond een
enorm insect - groter dan twee meter, gekleed in gewaden. In een
andere hoek lag een gekronkeld draakachtig wezen, met schra-
pende schubben. In het midden van het vertrek bevond zich... iets
anders: een stapel trillende strengen, een hoop uit pus bestaande
druppels. Het rook naar etter en gal en schimmel. Het was een geur
als uit het graf.
Toen sprak de walgelijke verzwering: “Het uuss gebuurrd”, siste
hij. “De Schuurring uuss wweg.” Stukjes stinkend stolsel en
schimmelstrengen vielen uit zijn mondopening. Het insectachtige
wezen verroerde zich. “Wuutt je het zekkuur?” vroeg het op een
dreunende bromtoon. De stem was merkwaardig vrouwelijk, met
nieuwsgierige verwachting. “Wuutt je het zekkuur?”
Het schimmelwezen trok zich opwaarts. “Jauu. De Qa’ans bezit-
ten tovuuurrkracht die jullie oppervlaktuuuwezens te boven gaat.
De oorloguuun zijn weeuur teruuug.”
De Qa’ans. Dit onbekende ras was op een dag uit de diepten der
aarde gerezen om zijn diensten aan te bieden aan de Manes en de
Gargans. De Qa’ans beweerden over magische krachten te beschik-
ken die de Celestia niet kenden, een toverkracht die in staat was
de Scheuring teniet te doen. Ze vroegen slechts om een deel van
het land dat veroverd zou worden. En zo werd een onzalig bond-
genootschap gesloten.
L
andor wachtte. De wereld leek goed, rook goed en zag er goed
uit. Het was moeilijk om te geloven dat niets meer goed zou
zijn. In het woud was de levendige drukte van de lente overgegaan
in het rustige ritme van de zomer. Bloemen waren tot volle bloei
gekomen en weer afgestorven. Een baldakijn van overhangende
bladeren bezong de krijger met een zomerlied. Op zijn beblader-
de mantel en groengetinte maliën vielen stukjes gespikkeld zon-
licht dat van boven neersijpelde.
Landor hoorde Urgwaine naderen lang voordat hij hem kon zien.
De Valorians waren geen stil volk. Gezang en dikdoenerij pasten
bij hen, stilletjes door het woud lopen niet. Na enige tijd verscheen
de met goud bedekte Urgwaine in de bosopening. Bij het zien van
Landor liep hij direct op hem af.
De twee, Landor en Urgwaine, waren uit hetzelfde hout gesneden.
Beide krijgers wisten de valkuilen van het leiderschap te om-
zeilen. Ze hadden allebei hun positie verdiend. En beiden wisten
met zekerheid dat spoedig veel van hun mensen de dood zouden
vinden.
Urgwaine zette zijn helm af en haalde een eeltige hand door
zijn haar. Een helm in de zomer? Landor moest het gevoel voor
decorum van de Valorians bewonderen, al begreep hij het niet.
“Heer Landor”, zei Urgwaine met een schuine beweging van
het hoofd.
Landor maakte een spottende buiging. “Heer Urgwaine. Aardig
van u om mijn hof een bezoek te brengen. Zal ik een bediende ver-
versingen laten halen?”
Urgwaine lachte beleefd. Na een korte pauze deelde hij botweg
het bekende nieuws mee: “De Scheuring is verdwenen”.
Landors glimlach verdween. “We hebben onze voorbereidingen
getroffen. Onze vaders hadden zich al voorbereid. We zijn er
klaar voor.”
